Η οικονομική κρίση εκτός από το να αδειάζει την τσέπη των πολιτών παγκοσμίως και να διαλύει τον κοινωνικό ιστό, στερεί και τον ύπνο.
Το 2009, στις ΗΠΑ παρατηρήθηκε αύξηση κατά 30% των επισκέψεων σε γιατρούς, κυρίως για αϋπνία.
Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι αντίστοιχο φαινόμενο παρατηρείται στην Ελλάδα, κυρίως από ανέργους ηλικίας 35 με 55 χρόνων. Συνολικά, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια Έλληνες αντιμετωπίζουν διαταραχές στον ύπνο τους.
"Το πρόβλημα των διαταραχών στον ύπνο είναι ιδιαίτερα μεγάλο. Οι επιπτώσεις τους έχουν σοβαρότατες συνέπειες στη ζωή του ανθρώπου με άμεσο αντίκτυπο στο κοινωνικό σύνολο", ανέφερε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου ο πρόεδρος της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών (ΙΕΑ), καθηγητής Αθανάσιος Σκουτέλης, με αφορμή το 37ο ετήσιο Πανελλήνιο Συνέδριο της Εταιρείας, που ξεκινά την Τρίτη σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας.
"Η πιο συχνή διαταραχή του ύπνου είναι η αϋπνία. Ποσοστό 14% του πληθυσμού υποφέρουν από τον εφιάλτη της χρόνιας αϋπνίας, ακολουθεί το σύνδρομο άπνοιας - υπόπνοιας ύπνου, που ταλαιπωρεί 4% των ανδρών και 2% των γυναικών και αποτελεί την πιο συχνή οργανική αιτία υπνηλίας με σημαντικότερη επίπτωση του συνδρόμου τον αυξημένο κίνδυνο τροχαίων ατυχημάτων", σημείωσε η δρ Αναστασία Αμφιλοχίου, πνευμονολόγος, διευθύντρια της Μονάδας Μελέτης στο Σισμανογλειο Γενικό Νοσοκομείο.
Σε έρευνα, που διεξήχθη από τη Μονάδα Ύπνου του Σισμανογλείου Νοσοκομείου με ερωτηματολόγια σε πάσχοντες από με σοβαρή άπνοια, 60% παραδέχτηκαν υπνηλία στην οδήγηση, ενώ 15% είχαν τροχαίο ατύχημα.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, υπνηλία προκαλείται και από την ανατροπή, που επέφερε η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας στη ζωή του ανθρώπου τις τελευταίες δεκαετίες, ανάπτυξη που έχει οδηγήσει τον άνθρωπο στο να να κοιμάται λιγότερο, απ΄όσο χρειάζεται.
"Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, οι άνθρωποι σήμερα, κοιμούνται 1½ ώρα λιγότερο, από όσο 100 χρόνια πριν" ανέφερε ο γγ της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών, Λευτέρης Θηραίος, σημειώνοντας ότι έτσι έχει αναπτυχθεί ένα παγκόσμιο "χρέος ύπνου", με πολλαπλές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία.
πηγή www.news247.gr
---> Αν σας θυμίζει κάποιον η συμπτωματολογία που αναφέρεται στο άρθρο, καλώς ήρθατε στο 20% των Ελλήνων που έχουν διαταραχές ύπνου. Σύντομα αν συνεχίσουμε έτσι θα μαστε πλειοψηφία. Και μάλιστα σε μια χώρα που γενικώς μας έχει μάθει να... κοιμάται με συνέπεια!
Blog προσωπικών απόψεων και παρουσίασης άρθρων, θεμάτων, οπτικών και ειδήσεων που έχουν ενδιαφέρον....
Monday 16 May 2011
Sunday 15 May 2011
H αριστερά στο δικό μου το μυαλό.
Η δική μου αριστερά, είναι η στρατιά των διπλά ηττημένων ευγενών ηρώων σαν τον Λάκη Σάντα, που για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα διαψευσμένο όνειρο έδωσαν τη ζωή τους.
Η δική μου αριστερά διακρίνεται πάντα για την ευγένεια της.
Η δική μου αριστερά ξεχωριζει πάντα για την επιμονή της στις ιδέες της.
Η δική μου αριστερά οριοθετείται για την ανιδιοτελή της προσφορά.
Η δική μου αριστερά φημίζεται για την ανεκτικότητα της στο διαφορετικό, δίχως αποκλεισμούς, δίχως χαρακτηρισμούς, δίχως «επαγρυπνητές» της ιδεολογικής καθαρότητας, δίχως «στρατόπεδα συγκέντρωσης» για τους «αντιφρονούντες».
Η δική μου αριστερά εξορίστηκε στα Μακρονήσια και βασανίστηκε σε όλα τα κελιά. Αλλά δεν «πάτησε» πάνω χτίζοντας σταδιοδρομίες πολιτικές και άλλες.
Η δική μου αριστερά επιμένει στην ουτοπική της προσμονή στα όρια της υπερβολής.
Η δική μου αριστερά απεικονίζει το ήθος των απλών ανθρώπων που πίστεψαν σʼ αυτήν και θυσιάστηκαν για τα ευγενικά ιδανικά της.
Η δική μου αριστερά αγαπά τον τόπο μου και μοχθεί γιʼ αυτόν. Για ένα καλύτερο μέλλον.
Η δική μου αριστερά είναι ρηξικέλευθη, ανατρεπτική, αιρετική, μα πάνω απʼ όλα δημιουργική, ακόμη κι όταν αστοχούσε.
Η δική μου αριστερά διαιωνίστηκε στην ιστορία για την ομορφιά των ίδιων των ανθρώπων της.
Η δική μου αριστερά ποτέ δεν πίστεψε σε δόγματα, ποτέ δεν αναγνώρισε ιερατεία, ποτέ δεν ενθάρρυνε την Ιερά Εξέταση της ιδεολογικής καθαρότητας κάθε κατεύθυνσης.
Η δική μου αριστερά δεν πρέπει να διστάσει ποτέ να αυτό- αναιρεθεί. Να συγκρουστεί μετωπικά με τον εαυτό της, να αυτοκρίθει και να αναζητήσει και την αλήθεια του άλλου, σε μια προσπάθεια υπονόμευσης και ανατροπής της αδικίας.
Η δική μου αριστερά δεν φορούσε ποτέ κουκούλες, δεν ήταν τρακαδόρικη, δεν ήταν λαϊκίστικη, δεν ήταν ολοκληρωτική, δηλαδή αντι-αισθητική, δεν ήταν τραμπούκικη.
Η δική μου αριστερά δεν ήταν προβοκατόρικη, δεν ήταν αρνητική, δεν ήταν εξ επαγγέλματος καταγγελτική.
Η δική μου αριστερά ποτέ δεν ήταν «μεταπράτης» του ανθρώπινου πόνου, «μεσάζοντας» των συνθημάτων και των στερεοτύπων, «αλληλέγγυα» της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης.
Η δική μου αριστερά δεν θα πεταξει ποτέ γιαούρτια, απεναντίας, έφαγε σφαίρες. Αλλά πάντα αναζητεί τα αίτια σε όποια πράξη.
Η δική μου αριστερά δεν «χάιδευει» ποτέ αυτιά τεμπέληδων, λουφαδόρων και βολεμένων. Αλλά αρνείται και την ισοπέδωση και την τυφλή γενίκευση.
Η δική μου αριστερά διώχθηκε και από τους πολιτικούς της αντιπάλους και από τους «συντρόφους» της. Γιʼ αυτό και είναι μια διπλά ηττημένη μα και διπλά δοξασμένη αριστερά.
Η δική μου αριστερά, ίσως, να είναι ουτοπική. Μʼ αρέσει όμως η ουτοπία. Είναι σαν τον ορίζοντα, όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται. Σε κάνει, παρόλα αυτά, να προχωράς πάντα μπροστά.
Εν τέλει, η δική μου αριστερά είναι μια πολύ μοναχική υπόθεση αλλά και συγχρόνως βασισμένη στην αλληλεγγύη, την ενότητα και την συλλογικότητα.
Η δική μου αριστερά διακρίνεται πάντα για την ευγένεια της.
Η δική μου αριστερά ξεχωριζει πάντα για την επιμονή της στις ιδέες της.
Η δική μου αριστερά οριοθετείται για την ανιδιοτελή της προσφορά.
Η δική μου αριστερά φημίζεται για την ανεκτικότητα της στο διαφορετικό, δίχως αποκλεισμούς, δίχως χαρακτηρισμούς, δίχως «επαγρυπνητές» της ιδεολογικής καθαρότητας, δίχως «στρατόπεδα συγκέντρωσης» για τους «αντιφρονούντες».
Η δική μου αριστερά εξορίστηκε στα Μακρονήσια και βασανίστηκε σε όλα τα κελιά. Αλλά δεν «πάτησε» πάνω χτίζοντας σταδιοδρομίες πολιτικές και άλλες.
Η δική μου αριστερά επιμένει στην ουτοπική της προσμονή στα όρια της υπερβολής.
Η δική μου αριστερά απεικονίζει το ήθος των απλών ανθρώπων που πίστεψαν σʼ αυτήν και θυσιάστηκαν για τα ευγενικά ιδανικά της.
Η δική μου αριστερά αγαπά τον τόπο μου και μοχθεί γιʼ αυτόν. Για ένα καλύτερο μέλλον.
Η δική μου αριστερά είναι ρηξικέλευθη, ανατρεπτική, αιρετική, μα πάνω απʼ όλα δημιουργική, ακόμη κι όταν αστοχούσε.
Η δική μου αριστερά διαιωνίστηκε στην ιστορία για την ομορφιά των ίδιων των ανθρώπων της.
Η δική μου αριστερά ποτέ δεν πίστεψε σε δόγματα, ποτέ δεν αναγνώρισε ιερατεία, ποτέ δεν ενθάρρυνε την Ιερά Εξέταση της ιδεολογικής καθαρότητας κάθε κατεύθυνσης.
Η δική μου αριστερά δεν πρέπει να διστάσει ποτέ να αυτό- αναιρεθεί. Να συγκρουστεί μετωπικά με τον εαυτό της, να αυτοκρίθει και να αναζητήσει και την αλήθεια του άλλου, σε μια προσπάθεια υπονόμευσης και ανατροπής της αδικίας.
Η δική μου αριστερά δεν φορούσε ποτέ κουκούλες, δεν ήταν τρακαδόρικη, δεν ήταν λαϊκίστικη, δεν ήταν ολοκληρωτική, δηλαδή αντι-αισθητική, δεν ήταν τραμπούκικη.
Η δική μου αριστερά δεν ήταν προβοκατόρικη, δεν ήταν αρνητική, δεν ήταν εξ επαγγέλματος καταγγελτική.
Η δική μου αριστερά ποτέ δεν ήταν «μεταπράτης» του ανθρώπινου πόνου, «μεσάζοντας» των συνθημάτων και των στερεοτύπων, «αλληλέγγυα» της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης.
Η δική μου αριστερά δεν θα πεταξει ποτέ γιαούρτια, απεναντίας, έφαγε σφαίρες. Αλλά πάντα αναζητεί τα αίτια σε όποια πράξη.
Η δική μου αριστερά δεν «χάιδευει» ποτέ αυτιά τεμπέληδων, λουφαδόρων και βολεμένων. Αλλά αρνείται και την ισοπέδωση και την τυφλή γενίκευση.
Η δική μου αριστερά διώχθηκε και από τους πολιτικούς της αντιπάλους και από τους «συντρόφους» της. Γιʼ αυτό και είναι μια διπλά ηττημένη μα και διπλά δοξασμένη αριστερά.
Η δική μου αριστερά, ίσως, να είναι ουτοπική. Μʼ αρέσει όμως η ουτοπία. Είναι σαν τον ορίζοντα, όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται. Σε κάνει, παρόλα αυτά, να προχωράς πάντα μπροστά.
Εν τέλει, η δική μου αριστερά είναι μια πολύ μοναχική υπόθεση αλλά και συγχρόνως βασισμένη στην αλληλεγγύη, την ενότητα και την συλλογικότητα.
Friday 13 May 2011
Greece's doomed generation
After a year of austerity, we Greeks have seen our country and our lives changed beyond recognition
A year after the International Monetary Fund and the European Union imposed their now infamous austerity memorandum on Greece, life here has changed radically. If you are between 18 and 24 years old, the chances are that you are unemployed, like 40% of your generation. If you are in your 30s and do have a job, it is likely to be part-time and flexible; you probably cannot imagine it being secure, and you have no idea how much longer it is going to last. Your wages are gradually getting lower, you cannot go on strike, you cannot organise collectively, you cannot even demand to get paid. Holidays are out of the question, getting sick is too much of a risk, and you cannot afford a flat of your own.
Young people in Greece can no longer make ordinary life choices: they cannot plan for the present, let alone for the future. But they are told – and many of them feel – that they can't complain. They belong, after all, to a doomed generation.
Many ordinary Greeks have stopped watching the news or thinking about why all this is happening. But everybody talks with one another about what is going on: friends, children and parents, shopkeepers, taxi drivers, teachers – everyone says this austerity is unfair and unjust, but everyone also feels insecure and fearful, there is nothing we can do about it, after all. This new reality feels as if it has been cast upon us – almost like a supernatural phenomenon. We are told that we bear the blame of the crisis because "we all partied and spent beyond our means" – but those suffering the most know we had nothing to do with it.
It has been less than 12 months since this crisis began, but little stories that illustrate the change keep bubbling up: homeless people looking for food in dustbins; friends fired without compensation, or accepting wage cuts; police officers beating up citizens who protest; schools and hospitals shutting; teachers and doctors losing their jobs; journalists censored; trade unionists persecuted; racist attacks downtown. Legality, majority, democracy and equality start to seem like odd little words.
All of a sudden, things that only a year ago happened in remote, underdeveloped places – as if to prove how lucky we were to belong in civilised Europe – are now happening here in Greece. But Greeks cannot complain, cannot react, because they are told that the crisis is their fault – even if everyone knows it cannot be just their fault.
But beyond the mainstream media coverage and the declarations of the elites and the politicians, more and more people experience the lack of meaning, rationality, justice and freedom in their everyday lives. Some refuse to pay transport and hospital fees, tolls and debts, and others create tiny local networks of solidarity, alternative commerce or self-education in their districts. Some read blogs and narrate different stories reconfirming their dignity with humble, daily acts of resistance because they feel the difference between "us" and "them" that no media or state narrative can obscure.
A whole people cannot live in isolation, fear and guilt for much longer, facing a future full of problems that cannot be resolved. What the IMF and Greek politicians know and are fearful of is that an oppressed people can learn to communicate without speaking, to step forward without appearing to move, to resist without resisting – they will gradually find each other and make sense of what is going on, and who is really to blame. And, then, as happened in December 2008, there may be a mass reaction here in Greece, one that may be violent, and that will once again be said to be unpredictable and irrational.
A year after the International Monetary Fund and the European Union imposed their now infamous austerity memorandum on Greece, life here has changed radically. If you are between 18 and 24 years old, the chances are that you are unemployed, like 40% of your generation. If you are in your 30s and do have a job, it is likely to be part-time and flexible; you probably cannot imagine it being secure, and you have no idea how much longer it is going to last. Your wages are gradually getting lower, you cannot go on strike, you cannot organise collectively, you cannot even demand to get paid. Holidays are out of the question, getting sick is too much of a risk, and you cannot afford a flat of your own.
Young people in Greece can no longer make ordinary life choices: they cannot plan for the present, let alone for the future. But they are told – and many of them feel – that they can't complain. They belong, after all, to a doomed generation.
Many ordinary Greeks have stopped watching the news or thinking about why all this is happening. But everybody talks with one another about what is going on: friends, children and parents, shopkeepers, taxi drivers, teachers – everyone says this austerity is unfair and unjust, but everyone also feels insecure and fearful, there is nothing we can do about it, after all. This new reality feels as if it has been cast upon us – almost like a supernatural phenomenon. We are told that we bear the blame of the crisis because "we all partied and spent beyond our means" – but those suffering the most know we had nothing to do with it.
It has been less than 12 months since this crisis began, but little stories that illustrate the change keep bubbling up: homeless people looking for food in dustbins; friends fired without compensation, or accepting wage cuts; police officers beating up citizens who protest; schools and hospitals shutting; teachers and doctors losing their jobs; journalists censored; trade unionists persecuted; racist attacks downtown. Legality, majority, democracy and equality start to seem like odd little words.
All of a sudden, things that only a year ago happened in remote, underdeveloped places – as if to prove how lucky we were to belong in civilised Europe – are now happening here in Greece. But Greeks cannot complain, cannot react, because they are told that the crisis is their fault – even if everyone knows it cannot be just their fault.
But beyond the mainstream media coverage and the declarations of the elites and the politicians, more and more people experience the lack of meaning, rationality, justice and freedom in their everyday lives. Some refuse to pay transport and hospital fees, tolls and debts, and others create tiny local networks of solidarity, alternative commerce or self-education in their districts. Some read blogs and narrate different stories reconfirming their dignity with humble, daily acts of resistance because they feel the difference between "us" and "them" that no media or state narrative can obscure.
A whole people cannot live in isolation, fear and guilt for much longer, facing a future full of problems that cannot be resolved. What the IMF and Greek politicians know and are fearful of is that an oppressed people can learn to communicate without speaking, to step forward without appearing to move, to resist without resisting – they will gradually find each other and make sense of what is going on, and who is really to blame. And, then, as happened in December 2008, there may be a mass reaction here in Greece, one that may be violent, and that will once again be said to be unpredictable and irrational.
Μία ερώτηση κύριοι υπουργοί
12-5-2011
«Ο κ. Παπουτσής πώς κοιμήθηκε χθες;», ήταν η ερώτηση στο πάντα κοφτερό σχόλιο, που εμφανίζεται δεξιά στη σελίδα του protagon.gr. Αν επιτρεπόταν και εκεί σχόλια θα είχα προσθέσει κι εγώ κάτι. «Οι άλλοι Υπουργοί πώς κοιμήθηκαν χθες;», θα ρωτούσα. Όχι από ανησυχία αλλά από περιέργεια. Δηλαδή με τα όσα έμαθαν ότι έγιναν χθες στους δρόμους και τα όσα πρόλαβαν ν’ ακούσουν ή να δουν σήμερα νοιώθουν καλά;
Από όσο κατάλαβα ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Καστανίδης ήταν από αυτούς που πριν ακουμπήσουν το κεφάλι στο μαξιλάρι τα έχουν καλά τακτοποιημένα στο μυαλό τους. Όπως δήλωσε το πρωί στο Σκάι νομίζω, με πολλή άνεση: «Είναι παιδιά που συγκρούονται μεταξύ τους. Οι αστυνομικοί ήταν επί 4 μήνες σε συγκρούσεις στην Κερατέα δεχόμενοι μολότοφ, είναι άνθρωποι και αυτοί που έχουν αντοχές. Υπάρχουν ομάδες που πιστεύουν στην τυφλή βία»!!! (Τα θαυμαστικά δεν είναι για τον κ. Χάρη αλλά για τους ανθρώπους που μου εκθείαζαν τώρα τελευταία το μυαλό και τον πολιτικό λόγο του συγκεκριμένου Υπουργού).
Εντάξει λοιπόν αυτός τόσα κατάλαβε. Οι άλλοι όμως; Ο κ. Βενιζέλος, η κ. Διαμαντοπούλου, ο κ. Χυτήρης, ο κ. Λοβέρδος και οι υπόλοιποι συνάδελφοι του Υπουργού Δημόσιας Τάξης δεν αισθάνονται ότι τα χθεσινά επεισόδια τους αγγίζουν και αυτούς; Για να μην κάνουν όμως πως δεν κατάλαβαν ας τους θέσουμε υπόψη κάποια στοιχεία, ελεγμένα και ας σκεφθούν πώς πρέπει να αντιδράσουν
Χθες παράλληλα με τη διαδήλωση και τα «μεθεόρτια» στα νοσοκομεία ομάδες ακροδεξιών, με την παρουσία των Μ.Α.Τ. σάρωσαν την περιοχή από Γ’ Σεπτεμβρίου έως και κάτω από την οδό Αχαρνών χτυπώντας μετανάστες και σπάζοντας τις περιουσίες τους, τρομοκρατώντας οι παληκαράδες ακόμη και τα μικρά παιδιά. Εκεί, για τους αγαπημένους αστυνομικούς δεν έγινε τίποτα παράτυπο, μια επιχείρηση καθαριότητας με ευπρόσδεκτους εθελοντές κάποιους υπερ-πατριώτες.
Στα νοσοκομεία εμφανίστηκαν αστυνομικοί και μάλιστα στη Νίκαια ανώτερος αξιωματικός που ζήτησε τα ονόματα και εκεί τον έσπρωξαν (και όχι ότι τον έδειραν, παρόλο που και αυτό, το να την πέφτουν πολλοί σε έναν δεν είναι σωστό) αγανακτισμένοι συγγενείς γιατί τους ειρωνεύθηκε.
Δεν είναι «παιδιά που συγκρούονται» όπως λέει ο άλλος. Ο βαριά τραυματισμένος είναι 31 ετών. Στον Ευαγγελισμό νοσηλεύεται κι άλλος 29 ετών. Οι τραυματίες είναι βεβαιωμένα περισσότεροι από 34. Δεν ήταν τίποτα «γνωστοί ταραξίες» από τη στοχοποιημένη συνοικία που έκαναν επεισόδια για τα επεισόδια. Ο άνθρωπος αυτός ήταν από επιτροπή γειτονιάς (σαν να λέμε Τουπαμάρος και χειρότερα) συγκεκριμένα από το Πάρκο της Οδού Πατησίων. Εκεί που αντιστάθηκαν στον (πρώην) Δήμαρχο Κακλαμάνη ή Ομέρ Πριόνη. Τότε όμως ήταν χρήσιμοι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τώρα τους ανοίγουν τα κεφάλια.
Γίνεται προσπάθεια να πειστεί ο κόσμος ότι αν θα κατεβαίνει σε διαδηλώσεις να υπολογίζει σε σκληρότατη αντίδραση από την Αστυνομία, δηλαδή να είναι από πριν τρομοκρατημένος. Ήδη υπάρχουν μαρτυρίες για περιπολικό στην οδό Αμερικής που χθες, μετά τον τραυματισμό του ανθρώπου, σαν να μην είχε συμβεί κάτι, έκανε όπισθεν για να πέσει με δύναμη επάνω σε κόσμο.
Τελευταία νέα που έχω λένε ότι από το νοσοκομείο της Νίκαιας έκαναν έκκληση όσοι νοσηλεύθηκαν χθες και έφυγαν εξαιτίας της παρουσίας των αστυνομικών με πολιτικά να επισκεφθούν γιατρό γιατί ακόμη η κατάστασή τους πρέπει να είναι υπό έλεγχο. Πού φθάσαμε, ημέρες Πολυτεχνείου με τους υπαλλήλους του Παπουτσή.
Οι αστυνομικοί δήλωσαν μετά το θανατηφόρο επεισόδιο με τους νεαρούς αστυνομικούς της ομάδας Δίας ότι «είναι θέμα τιμής για την Αστυνομία να βρουν τους δράστες». Και απέδειξαν ότι δεν έλεγαν λόγια. Είναι φυσικά παράλογο να είναι θέμα τιμής μόνο όταν παθαίνει κάτι κάποιος αστυνομικός. Μήπως είναι θέμα τιμής και το να βρεθούν τα ζώα που έδωσαν τις σχετικές εντολές και αυτοί που χτυπούσαν με τέτοιο τρόπο χθες τους ανθρώπους;
Ένας δημοσιογράφος έλεγε χθες ότι ακολουθούσαν στην Πανεπιστημίου τις σταγόνες από το αίμα και έπεφταν επάνω σε τραυματίες. Κάποιες από αυτές τις σταγόνες τις μοιράζονται και οι υπόλοιποι στην Κυβέρνηση όσο και αν δεν τους αρέσει αυτό, όσο δεν αντιδρούν, όσο κρύβονται για να περάσει κι αυτή η ημέρα. Ας διαβάσουν τι μας είπαν το Σάββατο οι Άραβες διαδηλωτές (βλ «Ακούγοντας τους Άραβες), που ήταν εδώ στην Αθήνα. Όταν οι άνθρωποι απελπίστηκαν και αγανάκτησαν δεν τους σταματούσε τίποτα. Λοιπόν κ. Υπουργοί σκέπτεστε να αντιδράσετε; Πώς;
του Αλ.Γαλδαδα από το protagon.gr
«Ο κ. Παπουτσής πώς κοιμήθηκε χθες;», ήταν η ερώτηση στο πάντα κοφτερό σχόλιο, που εμφανίζεται δεξιά στη σελίδα του protagon.gr. Αν επιτρεπόταν και εκεί σχόλια θα είχα προσθέσει κι εγώ κάτι. «Οι άλλοι Υπουργοί πώς κοιμήθηκαν χθες;», θα ρωτούσα. Όχι από ανησυχία αλλά από περιέργεια. Δηλαδή με τα όσα έμαθαν ότι έγιναν χθες στους δρόμους και τα όσα πρόλαβαν ν’ ακούσουν ή να δουν σήμερα νοιώθουν καλά;
Από όσο κατάλαβα ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Καστανίδης ήταν από αυτούς που πριν ακουμπήσουν το κεφάλι στο μαξιλάρι τα έχουν καλά τακτοποιημένα στο μυαλό τους. Όπως δήλωσε το πρωί στο Σκάι νομίζω, με πολλή άνεση: «Είναι παιδιά που συγκρούονται μεταξύ τους. Οι αστυνομικοί ήταν επί 4 μήνες σε συγκρούσεις στην Κερατέα δεχόμενοι μολότοφ, είναι άνθρωποι και αυτοί που έχουν αντοχές. Υπάρχουν ομάδες που πιστεύουν στην τυφλή βία»!!! (Τα θαυμαστικά δεν είναι για τον κ. Χάρη αλλά για τους ανθρώπους που μου εκθείαζαν τώρα τελευταία το μυαλό και τον πολιτικό λόγο του συγκεκριμένου Υπουργού).
Εντάξει λοιπόν αυτός τόσα κατάλαβε. Οι άλλοι όμως; Ο κ. Βενιζέλος, η κ. Διαμαντοπούλου, ο κ. Χυτήρης, ο κ. Λοβέρδος και οι υπόλοιποι συνάδελφοι του Υπουργού Δημόσιας Τάξης δεν αισθάνονται ότι τα χθεσινά επεισόδια τους αγγίζουν και αυτούς; Για να μην κάνουν όμως πως δεν κατάλαβαν ας τους θέσουμε υπόψη κάποια στοιχεία, ελεγμένα και ας σκεφθούν πώς πρέπει να αντιδράσουν
Χθες παράλληλα με τη διαδήλωση και τα «μεθεόρτια» στα νοσοκομεία ομάδες ακροδεξιών, με την παρουσία των Μ.Α.Τ. σάρωσαν την περιοχή από Γ’ Σεπτεμβρίου έως και κάτω από την οδό Αχαρνών χτυπώντας μετανάστες και σπάζοντας τις περιουσίες τους, τρομοκρατώντας οι παληκαράδες ακόμη και τα μικρά παιδιά. Εκεί, για τους αγαπημένους αστυνομικούς δεν έγινε τίποτα παράτυπο, μια επιχείρηση καθαριότητας με ευπρόσδεκτους εθελοντές κάποιους υπερ-πατριώτες.
Στα νοσοκομεία εμφανίστηκαν αστυνομικοί και μάλιστα στη Νίκαια ανώτερος αξιωματικός που ζήτησε τα ονόματα και εκεί τον έσπρωξαν (και όχι ότι τον έδειραν, παρόλο που και αυτό, το να την πέφτουν πολλοί σε έναν δεν είναι σωστό) αγανακτισμένοι συγγενείς γιατί τους ειρωνεύθηκε.
Δεν είναι «παιδιά που συγκρούονται» όπως λέει ο άλλος. Ο βαριά τραυματισμένος είναι 31 ετών. Στον Ευαγγελισμό νοσηλεύεται κι άλλος 29 ετών. Οι τραυματίες είναι βεβαιωμένα περισσότεροι από 34. Δεν ήταν τίποτα «γνωστοί ταραξίες» από τη στοχοποιημένη συνοικία που έκαναν επεισόδια για τα επεισόδια. Ο άνθρωπος αυτός ήταν από επιτροπή γειτονιάς (σαν να λέμε Τουπαμάρος και χειρότερα) συγκεκριμένα από το Πάρκο της Οδού Πατησίων. Εκεί που αντιστάθηκαν στον (πρώην) Δήμαρχο Κακλαμάνη ή Ομέρ Πριόνη. Τότε όμως ήταν χρήσιμοι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τώρα τους ανοίγουν τα κεφάλια.
Γίνεται προσπάθεια να πειστεί ο κόσμος ότι αν θα κατεβαίνει σε διαδηλώσεις να υπολογίζει σε σκληρότατη αντίδραση από την Αστυνομία, δηλαδή να είναι από πριν τρομοκρατημένος. Ήδη υπάρχουν μαρτυρίες για περιπολικό στην οδό Αμερικής που χθες, μετά τον τραυματισμό του ανθρώπου, σαν να μην είχε συμβεί κάτι, έκανε όπισθεν για να πέσει με δύναμη επάνω σε κόσμο.
Τελευταία νέα που έχω λένε ότι από το νοσοκομείο της Νίκαιας έκαναν έκκληση όσοι νοσηλεύθηκαν χθες και έφυγαν εξαιτίας της παρουσίας των αστυνομικών με πολιτικά να επισκεφθούν γιατρό γιατί ακόμη η κατάστασή τους πρέπει να είναι υπό έλεγχο. Πού φθάσαμε, ημέρες Πολυτεχνείου με τους υπαλλήλους του Παπουτσή.
Οι αστυνομικοί δήλωσαν μετά το θανατηφόρο επεισόδιο με τους νεαρούς αστυνομικούς της ομάδας Δίας ότι «είναι θέμα τιμής για την Αστυνομία να βρουν τους δράστες». Και απέδειξαν ότι δεν έλεγαν λόγια. Είναι φυσικά παράλογο να είναι θέμα τιμής μόνο όταν παθαίνει κάτι κάποιος αστυνομικός. Μήπως είναι θέμα τιμής και το να βρεθούν τα ζώα που έδωσαν τις σχετικές εντολές και αυτοί που χτυπούσαν με τέτοιο τρόπο χθες τους ανθρώπους;
Ένας δημοσιογράφος έλεγε χθες ότι ακολουθούσαν στην Πανεπιστημίου τις σταγόνες από το αίμα και έπεφταν επάνω σε τραυματίες. Κάποιες από αυτές τις σταγόνες τις μοιράζονται και οι υπόλοιποι στην Κυβέρνηση όσο και αν δεν τους αρέσει αυτό, όσο δεν αντιδρούν, όσο κρύβονται για να περάσει κι αυτή η ημέρα. Ας διαβάσουν τι μας είπαν το Σάββατο οι Άραβες διαδηλωτές (βλ «Ακούγοντας τους Άραβες), που ήταν εδώ στην Αθήνα. Όταν οι άνθρωποι απελπίστηκαν και αγανάκτησαν δεν τους σταματούσε τίποτα. Λοιπόν κ. Υπουργοί σκέπτεστε να αντιδράσετε; Πώς;
του Αλ.Γαλδαδα από το protagon.gr
Thursday 12 May 2011
Mία ερώτηση κύριοι υπουργοί
12-5-2011
«Ο κ. Παπουτσής πώς κοιμήθηκε χθες;», ήταν η ερώτηση στο πάντα κοφτερό σχόλιο, που εμφανίζεται δεξιά στη σελίδα του protagon.gr. Αν επιτρεπόταν και εκεί σχόλια θα είχα προσθέσει κι εγώ κάτι. «Οι άλλοι Υπουργοί πώς κοιμήθηκαν χθες;», θα ρωτούσα. Όχι από ανησυχία αλλά από περιέργεια. Δηλαδή με τα όσα έμαθαν ότι έγιναν χθες στους δρόμους και τα όσα πρόλαβαν ν’ ακούσουν ή να δουν σήμερα νοιώθουν καλά;
Από όσο κατάλαβα ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Καστανίδης ήταν από αυτούς που πριν ακουμπήσουν το κεφάλι στο μαξιλάρι τα έχουν καλά τακτοποιημένα στο μυαλό τους. Όπως δήλωσε το πρωί στο Σκάι νομίζω, με πολλή άνεση: «Είναι παιδιά που συγκρούονται μεταξύ τους. Οι αστυνομικοί ήταν επί 4 μήνες σε συγκρούσεις στην Κερατέα δεχόμενοι μολότοφ, είναι άνθρωποι και αυτοί που έχουν αντοχές. Υπάρχουν ομάδες που πιστεύουν στην τυφλή βία»!!! (Τα θαυμαστικά δεν είναι για τον κ. Χάρη αλλά για τους ανθρώπους που μου εκθείαζαν τώρα τελευταία το μυαλό και τον πολιτικό λόγο του συγκεκριμένου Υπουργού).
Εντάξει λοιπόν αυτός τόσα κατάλαβε. Οι άλλοι όμως; Ο κ. Βενιζέλος, η κ. Διαμαντοπούλου, ο κ. Χυτήρης, ο κ. Λοβέρδος και οι υπόλοιποι συνάδελφοι του Υπουργού Δημόσιας Τάξης δεν αισθάνονται ότι τα χθεσινά επεισόδια τους αγγίζουν και αυτούς; Για να μην κάνουν όμως πως δεν κατάλαβαν ας τους θέσουμε υπόψη κάποια στοιχεία, ελεγμένα και ας σκεφθούν πώς πρέπει να αντιδράσουν.
Χθες παράλληλα με τη διαδήλωση και τα «μεθεόρτια» στα νοσοκομεία ομάδες ακροδεξιών, με την παρουσία των Μ.Α.Τ. σάρωσαν την περιοχή από Γ’ Σεπτεμβρίου έως και κάτω από την οδό Αχαρνών χτυπώντας μετανάστες και σπάζοντας τις περιουσίες τους, τρομοκρατώντας οι παληκαράδες ακόμη και τα μικρά παιδιά. Εκεί, για τους αγαπημένους αστυνομικούς δεν έγινε τίποτα παράτυπο, μια επιχείρηση καθαριότητας με ευπρόσδεκτους εθελοντές κάποιους υπερ-πατριώτες.
Στα νοσοκομεία εμφανίστηκαν αστυνομικοί και μάλιστα στη Νίκαια ανώτερος αξιωματικός που ζήτησε τα ονόματα και εκεί τον έσπρωξαν (και όχι ότι τον έδειραν, παρόλο που και αυτό, το να την πέφτουν πολλοί σε έναν δεν είναι σωστό) αγανακτισμένοι συγγενείς γιατί τους ειρωνεύθηκε.
Δεν είναι «παιδιά που συγκρούονται» όπως λέει ο άλλος. Ο βαριά τραυματισμένος είναι 31 ετών. Στον Ευαγγελισμό νοσηλεύεται κι άλλος 29 ετών. Οι τραυματίες είναι βεβαιωμένα περισσότεροι από 34. Δεν ήταν τίποτα «γνωστοί ταραξίες» από τη στοχοποιημένη συνοικία που έκαναν επεισόδια για τα επεισόδια. Ο άνθρωπος αυτός ήταν από επιτροπή γειτονιάς (σαν να λέμε Τουπαμάρος και χειρότερα) συγκεκριμένα από το Πάρκο της Οδού Πατησίων. Εκεί που αντιστάθηκαν στον (πρώην) Δήμαρχο Κακλαμάνη ή Ομέρ Πριόνη. Τότε όμως ήταν χρήσιμοι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τώρα τους ανοίγουν τα κεφάλια.
Γίνεται προσπάθεια να πειστεί ο κόσμος ότι αν θα κατεβαίνει σε διαδηλώσεις να υπολογίζει σε σκληρότατη αντίδραση από την Αστυνομία, δηλαδή να είναι από πριν τρομοκρατημένος. Ήδη υπάρχουν μαρτυρίες για περιπολικό στην οδό Αμερικής που χθες, μετά τον τραυματισμό του ανθρώπου, σαν να μην είχε συμβεί κάτι, έκανε όπισθεν για να πέσει με δύναμη επάνω σε κόσμο.
Τελευταία νέα που έχω λένε ότι από το νοσοκομείο της Νίκαιας έκαναν έκκληση όσοι νοσηλεύθηκαν χθες και έφυγαν εξαιτίας της παρουσίας των αστυνομικών με πολιτικά να επισκεφθούν γιατρό γιατί ακόμη η κατάστασή τους πρέπει να είναι υπό έλεγχο. Πού φθάσαμε, ημέρες Πολυτεχνείου με τους υπαλλήλους του Παπουτσή.
Οι αστυνομικοί δήλωσαν μετά το θανατηφόρο επεισόδιο με τους νεαρούς αστυνομικούς της ομάδας Δίας ότι «είναι θέμα τιμής για την Αστυνομία να βρουν τους δράστες». Και απέδειξαν ότι δεν έλεγαν λόγια. Είναι φυσικά παράλογο να είναι θέμα τιμής μόνο όταν παθαίνει κάτι κάποιος αστυνομικός. Μήπως είναι θέμα τιμής και το να βρεθούν τα ζώα που έδωσαν τις σχετικές εντολές και αυτοί που χτυπούσαν με τέτοιο τρόπο χθες τους ανθρώπους;
Ένας δημοσιογράφος έλεγε χθες ότι ακολουθούσαν στην Πανεπιστημίου τις σταγόνες από το αίμα και έπεφταν επάνω σε τραυματίες. Κάποιες από αυτές τις σταγόνες τις μοιράζονται και οι υπόλοιποι στην Κυβέρνηση όσο και αν δεν τους αρέσει αυτό, όσο δεν αντιδρούν, όσο κρύβονται για να περάσει κι αυτή η ημέρα. Ας διαβάσουν τι μας είπαν το Σάββατο οι Άραβες διαδηλωτές (βλ «Ακούγοντας τους Άραβες), που ήταν εδώ στην Αθήνα. Όταν οι άνθρωποι απελπίστηκαν και αγανάκτησαν δεν τους σταματούσε τίποτα. Λοιπόν κ. Υπουργοί σκέπτεστε να αντιδράσετε; Πώς;
του Αλκη Γαλδαδα από το protagon.
«Ο κ. Παπουτσής πώς κοιμήθηκε χθες;», ήταν η ερώτηση στο πάντα κοφτερό σχόλιο, που εμφανίζεται δεξιά στη σελίδα του protagon.gr. Αν επιτρεπόταν και εκεί σχόλια θα είχα προσθέσει κι εγώ κάτι. «Οι άλλοι Υπουργοί πώς κοιμήθηκαν χθες;», θα ρωτούσα. Όχι από ανησυχία αλλά από περιέργεια. Δηλαδή με τα όσα έμαθαν ότι έγιναν χθες στους δρόμους και τα όσα πρόλαβαν ν’ ακούσουν ή να δουν σήμερα νοιώθουν καλά;
Από όσο κατάλαβα ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Καστανίδης ήταν από αυτούς που πριν ακουμπήσουν το κεφάλι στο μαξιλάρι τα έχουν καλά τακτοποιημένα στο μυαλό τους. Όπως δήλωσε το πρωί στο Σκάι νομίζω, με πολλή άνεση: «Είναι παιδιά που συγκρούονται μεταξύ τους. Οι αστυνομικοί ήταν επί 4 μήνες σε συγκρούσεις στην Κερατέα δεχόμενοι μολότοφ, είναι άνθρωποι και αυτοί που έχουν αντοχές. Υπάρχουν ομάδες που πιστεύουν στην τυφλή βία»!!! (Τα θαυμαστικά δεν είναι για τον κ. Χάρη αλλά για τους ανθρώπους που μου εκθείαζαν τώρα τελευταία το μυαλό και τον πολιτικό λόγο του συγκεκριμένου Υπουργού).
Εντάξει λοιπόν αυτός τόσα κατάλαβε. Οι άλλοι όμως; Ο κ. Βενιζέλος, η κ. Διαμαντοπούλου, ο κ. Χυτήρης, ο κ. Λοβέρδος και οι υπόλοιποι συνάδελφοι του Υπουργού Δημόσιας Τάξης δεν αισθάνονται ότι τα χθεσινά επεισόδια τους αγγίζουν και αυτούς; Για να μην κάνουν όμως πως δεν κατάλαβαν ας τους θέσουμε υπόψη κάποια στοιχεία, ελεγμένα και ας σκεφθούν πώς πρέπει να αντιδράσουν.
Χθες παράλληλα με τη διαδήλωση και τα «μεθεόρτια» στα νοσοκομεία ομάδες ακροδεξιών, με την παρουσία των Μ.Α.Τ. σάρωσαν την περιοχή από Γ’ Σεπτεμβρίου έως και κάτω από την οδό Αχαρνών χτυπώντας μετανάστες και σπάζοντας τις περιουσίες τους, τρομοκρατώντας οι παληκαράδες ακόμη και τα μικρά παιδιά. Εκεί, για τους αγαπημένους αστυνομικούς δεν έγινε τίποτα παράτυπο, μια επιχείρηση καθαριότητας με ευπρόσδεκτους εθελοντές κάποιους υπερ-πατριώτες.
Στα νοσοκομεία εμφανίστηκαν αστυνομικοί και μάλιστα στη Νίκαια ανώτερος αξιωματικός που ζήτησε τα ονόματα και εκεί τον έσπρωξαν (και όχι ότι τον έδειραν, παρόλο που και αυτό, το να την πέφτουν πολλοί σε έναν δεν είναι σωστό) αγανακτισμένοι συγγενείς γιατί τους ειρωνεύθηκε.
Δεν είναι «παιδιά που συγκρούονται» όπως λέει ο άλλος. Ο βαριά τραυματισμένος είναι 31 ετών. Στον Ευαγγελισμό νοσηλεύεται κι άλλος 29 ετών. Οι τραυματίες είναι βεβαιωμένα περισσότεροι από 34. Δεν ήταν τίποτα «γνωστοί ταραξίες» από τη στοχοποιημένη συνοικία που έκαναν επεισόδια για τα επεισόδια. Ο άνθρωπος αυτός ήταν από επιτροπή γειτονιάς (σαν να λέμε Τουπαμάρος και χειρότερα) συγκεκριμένα από το Πάρκο της Οδού Πατησίων. Εκεί που αντιστάθηκαν στον (πρώην) Δήμαρχο Κακλαμάνη ή Ομέρ Πριόνη. Τότε όμως ήταν χρήσιμοι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τώρα τους ανοίγουν τα κεφάλια.
Γίνεται προσπάθεια να πειστεί ο κόσμος ότι αν θα κατεβαίνει σε διαδηλώσεις να υπολογίζει σε σκληρότατη αντίδραση από την Αστυνομία, δηλαδή να είναι από πριν τρομοκρατημένος. Ήδη υπάρχουν μαρτυρίες για περιπολικό στην οδό Αμερικής που χθες, μετά τον τραυματισμό του ανθρώπου, σαν να μην είχε συμβεί κάτι, έκανε όπισθεν για να πέσει με δύναμη επάνω σε κόσμο.
Τελευταία νέα που έχω λένε ότι από το νοσοκομείο της Νίκαιας έκαναν έκκληση όσοι νοσηλεύθηκαν χθες και έφυγαν εξαιτίας της παρουσίας των αστυνομικών με πολιτικά να επισκεφθούν γιατρό γιατί ακόμη η κατάστασή τους πρέπει να είναι υπό έλεγχο. Πού φθάσαμε, ημέρες Πολυτεχνείου με τους υπαλλήλους του Παπουτσή.
Οι αστυνομικοί δήλωσαν μετά το θανατηφόρο επεισόδιο με τους νεαρούς αστυνομικούς της ομάδας Δίας ότι «είναι θέμα τιμής για την Αστυνομία να βρουν τους δράστες». Και απέδειξαν ότι δεν έλεγαν λόγια. Είναι φυσικά παράλογο να είναι θέμα τιμής μόνο όταν παθαίνει κάτι κάποιος αστυνομικός. Μήπως είναι θέμα τιμής και το να βρεθούν τα ζώα που έδωσαν τις σχετικές εντολές και αυτοί που χτυπούσαν με τέτοιο τρόπο χθες τους ανθρώπους;
Ένας δημοσιογράφος έλεγε χθες ότι ακολουθούσαν στην Πανεπιστημίου τις σταγόνες από το αίμα και έπεφταν επάνω σε τραυματίες. Κάποιες από αυτές τις σταγόνες τις μοιράζονται και οι υπόλοιποι στην Κυβέρνηση όσο και αν δεν τους αρέσει αυτό, όσο δεν αντιδρούν, όσο κρύβονται για να περάσει κι αυτή η ημέρα. Ας διαβάσουν τι μας είπαν το Σάββατο οι Άραβες διαδηλωτές (βλ «Ακούγοντας τους Άραβες), που ήταν εδώ στην Αθήνα. Όταν οι άνθρωποι απελπίστηκαν και αγανάκτησαν δεν τους σταματούσε τίποτα. Λοιπόν κ. Υπουργοί σκέπτεστε να αντιδράσετε; Πώς;
του Αλκη Γαλδαδα από το protagon.
Monday 9 May 2011
Tου Λοβέρδου το ανάγνωσμα
Να λοιπόν η πρώτη, σοβαρή και χωρίς μισόλογα, διένεξη στην Κυβέρνηση. Ο Λοβέρδος έκανε αυτό που πολλοί περίμεναν αλλά δεν ήξεραν από ποιόν θα γίνει.
Αντάρτικο είχε κάνει, ότι κάνει, η Κατσέλη, μερικά σκόρπια όχι είχε πει κι ο Καστανίδης, σαφείς αποστάσεις ενίοτε έπαιρνε κι ο Βενιζέλος αλλά σήμερα ο Λοβέρδος το δήλωσε ξεκάθαρα. Δεν συντάσσεται με την κυβερνητική γραμμή, δε θέλει να περνάνε χωρίς συμφωνία από το Υπουργικό οι αποφάσεις του Παπακωνσταντίνου και θέλει και 180 βουλευτές να "κατοχυρώσουν" την επικαιροποίηση του μνημονίου.
Προφανώς έχουμε εξελίξεις στο στρατόπεδο του ΠΑΣΟΚ. Πόσο δυναμικές, θα φανεί. Ταπεινή μου άποψη είναι ότι ο Λοβέρδος από σήμερα δήλωσε ότι θα διεκδικήσει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Απλό αλλά ενδιαφέρον.
Το βασικό όμως πρόβλημα δεν είναι στα μικροκομματικά του ΠΑΣΟΚ ούτε στην ανυπαρξία της ΝΔ. Ίσως είναι λίγο στην αδυναμία της αριστεράς να καταπολεμήσει την διχόνοια που λες και έχει εισχωρήσει στο DNA της. Είναι σίγουρα θέμα ότι δεν υπάρχει άποψη-κίνηση, συντεταγμένη και οργανωμένη αντίθετη από το μνημόνιο και τους αιωνίους κυβερνώντες μας που θα προβάλλει ως αντίπαλο δέος. Οτι δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή, αλληλεγγύη ή έστω διαύγεια.
Και είναι αναμφίβολα θέμα μεγάλο,η αδυναμία μας να διαπραγματευτούμε, να πιέσουμε με σοβαρά όπλα και τρόπο, να δώσουμε μάχες μαζί με ετέρους στην Ε.Ε που επίσης βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με μας ώστε να μην γίνει απλά ότι βολεύει τους ισχυρούς και όποτε τους βολεύει. Να αναδείξουμε το πρόβλημά μας ως Ευρωπαικό και να αναγκάσουμε τους υπόλοιπους ως τέτοιο να το συζητάμε πριν μπούμε στη γωνιά οριστικά ως μαύρο πρόβατο.
Η κοινωνία δεν ξέρω αν βράζει και αν είναι έτοιμη να εκραγεί. Θεωρούσα ότι θα το είχε κάνει ήδη. Ξέρω όμως σίγουρα ότι ανασαίνει με δυσκολία και κάθε μέρα επιδεινώνεται η κατάστασή της. Και το φως στο τούνελ δε φαίνεται... Άλλοι δε μπορούν, άλλοι δε θέλουν, άλλοι δεν βρίσκουν το έδαφος αλλά πάντως κανείς δεν είναι εδώ για μας. Όπως και μεις για χρόνια δεν είμασταν εδώ για τους εαυτούς μας...
Αντάρτικο είχε κάνει, ότι κάνει, η Κατσέλη, μερικά σκόρπια όχι είχε πει κι ο Καστανίδης, σαφείς αποστάσεις ενίοτε έπαιρνε κι ο Βενιζέλος αλλά σήμερα ο Λοβέρδος το δήλωσε ξεκάθαρα. Δεν συντάσσεται με την κυβερνητική γραμμή, δε θέλει να περνάνε χωρίς συμφωνία από το Υπουργικό οι αποφάσεις του Παπακωνσταντίνου και θέλει και 180 βουλευτές να "κατοχυρώσουν" την επικαιροποίηση του μνημονίου.
Προφανώς έχουμε εξελίξεις στο στρατόπεδο του ΠΑΣΟΚ. Πόσο δυναμικές, θα φανεί. Ταπεινή μου άποψη είναι ότι ο Λοβέρδος από σήμερα δήλωσε ότι θα διεκδικήσει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Απλό αλλά ενδιαφέρον.
Το βασικό όμως πρόβλημα δεν είναι στα μικροκομματικά του ΠΑΣΟΚ ούτε στην ανυπαρξία της ΝΔ. Ίσως είναι λίγο στην αδυναμία της αριστεράς να καταπολεμήσει την διχόνοια που λες και έχει εισχωρήσει στο DNA της. Είναι σίγουρα θέμα ότι δεν υπάρχει άποψη-κίνηση, συντεταγμένη και οργανωμένη αντίθετη από το μνημόνιο και τους αιωνίους κυβερνώντες μας που θα προβάλλει ως αντίπαλο δέος. Οτι δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή, αλληλεγγύη ή έστω διαύγεια.
Και είναι αναμφίβολα θέμα μεγάλο,η αδυναμία μας να διαπραγματευτούμε, να πιέσουμε με σοβαρά όπλα και τρόπο, να δώσουμε μάχες μαζί με ετέρους στην Ε.Ε που επίσης βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με μας ώστε να μην γίνει απλά ότι βολεύει τους ισχυρούς και όποτε τους βολεύει. Να αναδείξουμε το πρόβλημά μας ως Ευρωπαικό και να αναγκάσουμε τους υπόλοιπους ως τέτοιο να το συζητάμε πριν μπούμε στη γωνιά οριστικά ως μαύρο πρόβατο.
Η κοινωνία δεν ξέρω αν βράζει και αν είναι έτοιμη να εκραγεί. Θεωρούσα ότι θα το είχε κάνει ήδη. Ξέρω όμως σίγουρα ότι ανασαίνει με δυσκολία και κάθε μέρα επιδεινώνεται η κατάστασή της. Και το φως στο τούνελ δε φαίνεται... Άλλοι δε μπορούν, άλλοι δε θέλουν, άλλοι δεν βρίσκουν το έδαφος αλλά πάντως κανείς δεν είναι εδώ για μας. Όπως και μεις για χρόνια δεν είμασταν εδώ για τους εαυτούς μας...
Recycling-The Right Way: Λύση για σωστή ανακύκλωση: Συστηματικός διαχωρισμό...
Recycling-The Right Way: Λύση για σωστή ανακύκλωση: Συστηματικός διαχωρισμό...: "«Ανακύκλωση με διαλογή στην πηγή» Ανακύκλωση με διαλογή των υλικών στην πηγή, προτείνει στον Δήμο Αθηναίων η Επιτροπή Πρωτοβουλίας των κατ..."
Subscribe to:
Posts (Atom)